Dream Girl....!
Follow Your Dreams, They Know The Way...
लहाण असतांना छोट्याश्या सायकलीच स्वप्न प्रत्येकाचे
असते. पण माझ्या बालपणात मी काही एवढी हट्टी नव्हते. त्यामुळे ती घेण्यासाठी किंवा
आपल्याकडे असावी असे काही स्वप्न... हट्ट... मी केलेच नाही. याचा अर्थ आजही हट्टी नाही
अस अजिबात नाही हं... आज माझ्या एवढे हट्टी कुणी नाही. बालपणीचे माझे हट्ट काही
मोजक्याच गोष्टींमध्ये असायचे. एकतर खूपच आवडीच्या गोष्टींमध्ये जसे संपूर्ण दिवस इकड-तिकड
हुनाडक्या मारत फिरणं, कुठेही कोणत्याही मैत्रिणीच्या घरी जाऊन खेळत बसण, घराबाहेर
कुणीही जात असेल तर त्याच्या मागे लागण असे भरपूर काही हट्ट.. काही नावडीचे हट्ट
जसे अभ्यास नाही करणार,.. म्हणजे नाही करणार.., शाळेत नाही जाणार म्हणजे, नाही
जाणार. खाण्यापिण्यावरून मम्मीला खूप त्रास देण... ब्ला..ब्ला...ब्ला.... पण मला
फारश्या चैनीच्या वस्तूंचे काही आकर्षण नव्हते, जे कुणी घरात काही वस्तू आणेल तेच
आवडीने घेणे. बाकी इतर मुला-मुलींकडे पाहुण रडत हट्ट करणे हे मी कधीच केले नाही, आपल्याला
जे मिळतंय त्यात मी खुश असायचे. उलट माझ्याकडे नवीन अशी काही वस्तू असल्यास मी मैत्रीणी,
आते भावंडासोबत तीचा उपभोग घेत असे. ज्याला हवय त्याने घेऊन टाका, फार निश्चिंत
असायचे. माझी वस्तू माझे खेळणे असे काही अप्पलपोटे वागणे नव्हते माझे.
सायकल वगैरे तर नाही कधी मिळाली, नंतर
शाळेतही पाई जाऊ लागले, तिसरी पर्यंत मम्मी सोबत जायचे, चौथी-पाचवी आत्ते बहिणी
सोबत. तेव्हा दुपारची शाळा असायची भर उन्हात अकरा साडे अकराला निघायचं जाम कंटाळा
यायचा शाळेचा, एक दिवस ताई ला म्हंटल चालत जायला कंटाळा येतो ना,? तुला काय आता Helicoptor
पाहिजे..? चल गप्पपणे... कुणीतरी सोड्वारे शाळेतsss...! ऐएए थांबरे.. बाबा हिला
घेऊन जा गाडीवर, गप्प ग काय मस्ती करतेय जीवावर आलय चालायचं... तसच कस तरी काढले
दिवस...
सहावी पासून मुंबईला गेले त्या पण
शाळेत पाईच जावे लागत असे. एक दिवस ठरवलं Taxi ने शाळेत जाऊ, मैत्रिणीला म्हंटल तू
जा मी येते, कुणाला सांगायचं नव्हत ना.. जातांना तर गेले पण येतांना मात्र
मैत्रिणींना टाळू शकले नाही हाहाहः... शाळा लईच रडत खडत काढली राव. मग कॉलेज
बघितलं तर तेही घरापासून काही फार लांब नव्हत, एक महिना कसा-बसा काढला पण नंतर
म्हंटल नाही यार आता इथे पण चालत जाव लागल तर पाच वर्षे अशीच रडत खडत काढावी
लागतील. तसं.. मला चालायचा कधी कंटाळा येत नव्हता, मी भरपूर लांब-लांब चालू शकत असे.
पण शाळा कॉलेजात जाताना का बोंब पडायची काय माहित.. असोत.... मग मी महिन्याचा बस
पास काढला आणि आता बस ने प्रवास सुरु झाला. मला बस चा प्रवास खूपच आवडू लागला
कानात नेहमीच Handsfree(इअर फोन) असायचे. छानच वाटायचं. आरामात प्रवास होऊ लागला.
बारावी झाली, आणि गिरगावात ज्वेलरी डिझाईन चा
कोर्स सुरु केला. गिरगाव चर्नी-रोड ला भयंकर मरणाच ट्राफिक असायचं, त्यामुळे मी
ट्रेन ने जाणे सुरु केले. चर्चगेट ते चर्नी-रोड दोनच स्टेशन, पण मला फारच आवडू लागले.
मी दिवसभर कॉलेज सुटायची वाट बघायचे. खास लोकल ट्रेन ने जायला भेटायचे म्हणून. क्लास
सुटल्यावर डायरेक्ट गायवाडी ते कुलाबा बस भेटायची. दोन वर्षा नंतर एस.वाय. ला
असतांना पप्पांची बदली नाशिक ला झाली, त्यामुळे नाशिक ते मुंबई एक वर्ष एक्सप्रेस
ट्रेन ने प्रवास केला.. पुढील वर्षात मला नोकरी पण मुंबईलाच लागली. तीन-साडेतीन
तासांचा प्रवास देखील मी आनंदाने न थकता करत असे. अशा प्रकारे मी चार वर्षे नाशिक-मुंबई-नाशिक
प्रवास केला. पण एवढ्या लांबच्या प्रवासात नेहमीच वाटत असे जर नाशिक ते मुंबई विमान
सेवा असती तर तोही पास काढून घेतला असता. हाहाहः.. सरकारला पत्र लिहील पाहिजे खास
कामगारांसाठी तरी विमान सेवा चालु करावी. एक पंचवटी एक्सप्रेसच तेवढी कामगारांना
साथ देते.
अशा प्रकारे
रोजच्याच वाहनातील सर्व वाहने मी अनुभवले. आणि ते माझ्या आयुष्यात नियमित झाले. चार-सहा
महिन्यांतून एकदा अलीबाग, एलिफंटा, मुरुड-जंजिरा, अशा ठिकाणी समुद्रातून बोटीने, जहाजाने
सहली केल्या. त्यामुळे मनात नेहमीच यायचं आत्ता पर्यंत सगळीच वाहने झाली यार खरच ना....?
आपण आयुष्यातील खूप मोठ्ठा प्रवास मोठ्या-मोठ्या वाहनांनी केला तर....! आता राहील
ते विमान.... येईल तोही दिवस दिल्ली दूर नही है.. सब गाणे बजेंगे, हां पर टाईम पे
बजने चाहिये... एकदा एखाद्या गोष्टीच वय निघून गेल कि नंतर त्यात काही फारशी मज्जा
नसते, अस माझ मत असल्यामुळे मी प्रत्येक स्वप्न हे पूर्ण करण्याची धडपड करत असते.
काही वर्षानंतर नाशिक मध्ये माझी बदली
करून मी राहण्यास आले, तिथे रिक्षा शिवाय दुसरा पर्याय नव्हता, बस वगैरे फारच
दुर्मिळ वाटत असे. कारण शक्यतो लहान मोठ्या सह सायकल आणि Two Wheeler चाच वापर
जास्त होतो. मग मी पण दुसर्याच महिन्यात मला Pinky Scooty घेतली.
योगायोगाने
लग्न विदेशात असणाऱ्या मुलासोबत ठरलं, तेव्हा काही हे सगळ एवढ लक्षात नाही आल. कि
आपल स्वप्न खर होतांना दिसतंय वैगरे कारण लग्न हा एक खूप मोठ्ठा निर्णय असतो
त्यमुळे त्यात भावनांनी नाही तर विचारांनी देखील निर्णय घ्यायचा असतो. त्यामुळे त्याक्षणाला
हि काही फारशी मोठ्ठी गोष्ट वाटली नाही. शेवटी विमान प्रवास हा राष्ट्रीय आणि आंतरराष्ट्रीय
दोन्ही प्रकारचा झाला. त्यातील अनुभव हा तर अगदी आकाशाला गवसणी घालणारा वाटला.
लग्नानंतर १३ दिवसांतच जपान ला
येण्यासाठी Flight Ticket Book होत. मनात फारच उत्सुकता होती. सात समुद्र पल्याडच जग कसं असेल हे जाणून
घेण्याची फारच ओढ लागलेली होती. पण त्या अगोदर Domestic Flight (Air India) प्रवास झाला. Flight मध्ये बसल्यावर खुशच झाले, नवऱ्याच्या हातात हात घट्ट दिला. आणि माझ्या
स्वप्नांनी उड्डाण भरले.
लहानपणापासूनच
जमिनीवरून आकाशात उडणारे विमान पाहत आलो, आता आपण स्वत: विमानात बसून उडणार...
वाह...हं...! आपली Flight दिसेल का कुणाला? आपल्याला कोणं उड्या मारून टाटा करणार? संपूर्ण आयुष्य सिनेमातील रीळ प्रमाणे
बदलू लागले. आयुष्यातील शेवटच्या श्वासात ज्याप्रमाणे संपूर्ण जीवन आठवत अगदी तशीच
स्थिती झाली. जसकाही धरती सुटतेय, आता आपला आत्मा आकाशात संचार करू लागलाय. Runway वर हळू हळू सरकणारे जहाज सरकन
भुर्र..र्र..र्र...! उडू लागले, आकाशाला गवसणी घातली. Air India कि तरफ से “आपकी यात्रा मंगलमय हो”
शुभेच्छांचा वर्षाव होऊ लागला. स्वर्गात चाललोय.... हा..हा..आहा...
अशा प्रकारे विमानातील प्रवास सुरु झाले आणि आता मी Frequent Flyer(वारंवार
विमान प्रवास करणारी) झाल्याचे सौख्य मला लाभले.
If You Can Dream It, You Can Do It. स्वप्न पहिली तर ती नक्कीच साकार करता येतील. आपल्या स्वप्नांमध्ये
नेहमीच बळ असाव...
आता जपान मध्ये आल्यानंतर येथील
वाहनांचे आकर्षण वाढू लागले, मग काय सगळ्याच वाहनांमध्ये प्रवास सुरु झाला. जसे Shinkansan(Bullet
Train) ह्या ट्रेन चे दरवाजे आपण होऊनच बंद होतात. हि जगातील सर्वात जलद रेल्वे
असल्याचे माहिती होते. अनेकदा सिनेमांमध्येच हिचे वर्णन पाहिले गेले होते, पण आज स्व:अनुभवयास
मिळाले. खूप कमी तासांमध्ये लांबचा पल्ला हि गाठते. मी तर Shinkansan च्या प्रेमात
पडले, मला हाही प्रवास नेहमीच खूपच सुखकर वाटतो. एक निस्सीम शांतता ह्या प्रवासात
भेटते. ट्रेन चा देखील आवाज नसतो. त्यामुळे मन सुखात न्हाऊन जाते. आणि मनात आलेला
प्रत्तेक विचार हा नाजूक भावनांना हळुवार स्पर्श करून जातो.
Mono
Rail म्हणजेच छोटी चार डब्यांची ट्रेन असते. तीच हि आकर्षण फारच निराळ आहे. ती
नेहमी प्रमाणेच्या ट्रेन सारखी नाही ती खूप उंच Flyover वरून जाते. रात्रीचे Tokyo
बघण्यासाठी ती प्रसिद्ध आहे.
Cruise
म्हणजे ओपन जहाज सफारी, जहाजाच्या आतही बसू शकतो, आणि वरती ओपन डेक असतो तिथेही
बसू शकतो. संपूर्ण समुद्राच्या मध्यभागी आपण असतो समोर अफाट पसरलेला समुद्र आणि
वरती निळेभोर “क्षणांनी भारलेले आभाळ” असे काही दिलखुश प्रसंग या Cruise वर
घालवले.
Cable
Car(Rope Way), डोंगर चढाई साठी हिचा वापर होतो. थोडक्यात उंचावरून संपूर्ण शहर पाहण्याची
मज्जा यातून घेतली जाते. हि नेहेमीच पर्यटन स्थळांवर जाण्यासाठीची वाहने अनुभवयास
मिळाली.
सहा सात महिन्यांपूर्वी मी जपान मधून भारतात एकटीच गेले त्याळेवेस Flight
मध्ये असतांना माझ्या मनात ह्या सगळ्या आठवणीने आणि मी आजवर प्रत्येक वाहनाने
केलेला प्रवास हा माझ्या डोळ्यासमोर स्मरणात येऊन मला सुख आणि समाधान देऊ लागला. आणि
त्याच प्रवासात मी स्वतःला विचारू लागले अजून काय राहिले बरे,? कशात प्रवास करायचे
बाकी आहे,? सगळीच वाहने तर झाली...? मग काय राहील अजून... Flight Landing होतांना
लक्षात आले कि अरेरे.. हो... आता Helicopter मधून प्रवास करणे बाकी राहिले आहे. आणि
त्याच क्षणी मनात ठेवलं कधी अशी संधी येतेय आणि मी तिचा उपभोग घेते.
बऱ्याच
दिवसांची हौस आज शनिवारी २१ जुलै २०१८ ला पूर्ण केली. ती म्हणजे अशी कि माझ्या
ऑफिस मधील एक मैत्रिणीला मी सुचवलं आम्ही काल Blueberry Hunting ला गेलेलो, तू
सुद्धा जा खूप छान आहे तुला जायचे असल्यास लवकरात लवकर जाऊन ए, त्यावर तीही फारच
खुश झाली. आणि म्हणाली हो नक्कीच पुढच्याच रविवार जाईल. आणि बोलता बोलता तिनेही मला
Helicopter Ride बद्दल सुचवलं, मग मी पण काय, लगेच घरी आल्याबरोबर नवऱ्या कडून आपण
दोघे जाण्याची कबुली करूनच त्याला जेवण दिल, नाहीतर उपास मार हि नक्कीच ठरलेली
होती. येत्या शनिवार ची वारी ठरवली ती Helicopter Ride ची आणि त्यासाठी एक Special
Dress केला तो म्हणजे ‘राजा’ सिनेमातल्या “माधुरी दिक्षितच्या” ‘अखीयान मिलाऊ कभी
अखीयान चुराऊ क्या तुने किया जादू’ या गाण्यातील. आयुष्यातला हाही एक प्रवास अनमोल
ठरला. आणि शाळेत जातानाच्या त्या प्रश्नाच तुला काय आता Helicoptor पाहिजे..? उत्तर आज हो मध्ये बदल..ल....
आता एवढ संपूर्ण जग निरनिराळ्या वाहनांनी फिरून आल्या नंतर एक गोष्ट लक्षात
आली ती अशी म्हणजे कि लहानपणी सायकल नव्हती मिळाली, त्याच काही दुखः नव्हत मानल मी
आणि विसरूनही गेले होते. पण माझी ती सुद्धा इच्छा अपुरी राहिली नाही, कारण जपान
मधील Tsukuba हे संपूर्ण शहर आम्ही नेहमी सायकलवरच फिरत असतो. मी इथे आल्याबरोबर नवऱ्याने
मला सायकल घेतली होती. आणि त्याच दिवशी मी खास तिच्यासाठी प्लास्टिकचे फुल आणून
तिच बास्केट सुशोभित केल. आणि जेवढी मज्जा मी सर्वच वाहनांबरोबर घेतली तेवढीच
मज्जा सायकल वर येते. कानात Handsfree अडकवले कि निघाली सायकल स्वारी मग खूप लांब-लांब
चे गाव देखील आम्ही Cycle Riding ने फिरून येतो...
शेवटी
माझे बालपण कुठेच हरवले नाही. ते आजही अनुभवास येते......
राजश्री जगताप...........
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा