क्षणांनी भरलेले आभाळ...!

माझा एकटेपणातील एकांत....!         जेव्हा जेव्हा एकांत मिळतो तेव्हा तेव्हा एकटेपणाची जाणीव होऊ शकते आणि तिच जाणीव भरून काढण्यासाठी आपण तत्काळ काहीतरी उपाय शोधून काढतो. काहीच उपाय भेटत नसेल तर झोपून घेतो किंवा स्वप्न रंगवू लागतो. काही जुन्या-गोड आठवणी आठवून स्वतःहाला आनंदी ठेवण्याचा प्रयत्न करतो. थोड्यावेळासाठी एकांतात राहिलो तर रोम अ न् रोम आनंदाने रोमांचित होते. एकांतात शक्यतो Possitive Thinking येते, नसेल येत तरी ठेवणे फार गरजेचे आहे. एकांत हा एक मौनाचाच भाग आहे. मौन केल्यानंतर ज्या प्रकारे बुद्धी तल्लख होते, चेहऱ्यावर चमक येते त्याचप्रकारे इथेही झाल पाहिजे. एकांतात स्वतःच अस्तित्व नक्की काय...? आणि कशात आहे हे कळते. आणि या दोन प्रश्नांची उत्तरे मिळविणे म्हणजेच स्वताःहाचा शोध लागणे....!         आपण एकटे जन्माला येतो आणि एकटेच मरतो... परंतु, या दोन वास्तविक गोष्टींमध्ये किती भ्रम आणि भाकड कथा उभ्या करून त्याच्या आधारावर आयुष्य काढण्याचा प्रयत्न करतो. नाते-संबं...

नवरीचे मनोगत....         लग्नानंतर १३ दिवसांतच जपान ला येण्यासाठी Flight Tickit Book होत. मनात फारच उत्सुकता होती. परंतु घरच्यांपासून सात समुद्रा पार इतक लांब जायचं आणि पुन्हा किती दिवसांत माहेरी यायला भेटेल याची काहीच कल्पना नव्हती. या विचारांपुढे ति उत्सुकता नगण्य होती.        पण त्या अगोदर Domestic Flight ( Air India ) प्रवास झाला तो म्हणजे ९ तारखेला Chatrapati Shivaji International Airport -BOM   ते Kempegowda International Airport - BLR . ५ वाजता ची Flight होती. नाशिक मधून ११ वाजताच मुंबईत पोहचलो होतो. माझा Japan Visa मिळण्याची तारीखही तीच होती. त्याला अनुसरूनच पुढील नियोजन केलेलं बहुतेक. १२ वाजेच्या आत Visa Collect झाला. आम्ही दोघेही खूपच खुश झालो. आनंदाने दोघांचेही डोळे चमकत होते. कारण त्या दरम्यान आमची सर्वच कामे खूपच सुरळीत झाली होती. अगदी Marriage Certificate सुद्धा आम्हाला काही तासांतच मिळालेलं होत. कोणत्याही प्रकारची अडचण नव्हती उद्भवली. बऱ्याचदा Tourist किंवा Dependent Visa मिळवताना...