क्षणांनी भरलेले आभाळ...!

गोष्ट आमच्या लग्नाची....!                  वर्षभरात हि चौथी वेळ आहे तुला हॉस्पिटल मध्ये दाखल करण्याची. संपूर्ण घरा-दाराला तू हैराण करून सोडलस. एकदा टायफर्ड, एकदा दुर्घटना, पुन्हा टायफर्ड आणि आता कावीळ मी तर तुम्हा तीन पोरांचं पुढे पुढे करून वैतागले. घरात उत्तम प्रतीच खाण-पिण, साफ सफाई, सगळ्या प्रकारची ठेप असून देखील आजारपण काढायची वेळ येते.... तुझ्यासाठी अकोल्यावरून नाशिकला हव तेव्हा धावपळ करत यायला मी रिकामा असतो का रे..?, इकड काम पहायचं कि तुमच आजारपण पहायचं स्वतःच्या जीवाची काळजी स्वतःलाच घेता येत नाही का?, बाहेर खाण-पिण, भटकण जरा कमी करा तुम्हाला ह्या गोष्टी सांगायला शिकवायला लहान आहात का? जसे जसे मोठे होताय तस तसे वायाला जाताय, काय सांगायचं आणि काय बोलायच.... मी अभ्यास करू का नको? सारखा तुझा दवाखाना काढत बसायला आम्ही रिकामे नाही, दरवेळेला माझ्या परीक्षांच्या वेळेस आजारी पडतो. माझी एवढी धावपळ होते, जेवण बनवून दवाखान्यात डबे ने आण करायच, मम्मी तुझ्यासोबत आणि दीदी कामावर असल्यामुळे घरपण आवरायच मग मी...

Finally C hanged My Wardrobe .....!                    आपल्या भारतातली चैत्र पालवी म्हणजे जपान चा “सकुरा” (चेरी ब्लोस्सम). आज मराठी नवीन वर्षाची सुरवात आहे, मला काही फारस लक्षात नव्हत. पण आज आमच्या येथील वातावरण हे फारच बदलल. पाच महिन्यापासून जी थंडी होती. आणि जिचा मला भयंकर कंटाळा आलेला होता शेवटी आज ती संपली. कडक ऊन पडले. तसे बऱ्याच दिवसापासून उन्हाला सुरवात झाली, परंतु थंड हवा चालूच होती त्यामुळे कपडे हे थंडीचेच घालावे लागत होते. थंडी, पाऊस, बर्फ, हे काही दिवस असेल तर फार छान अनुभव येतो. परंतु पाच सहा महिने म्हणजे नको नकोस वाटत. आणि मुख्य म्हणजे छान छान कपड्यांच्या ऐवजी डोक्याच्या केसापासून ते पायाच्या नखापर्यंत सगळ काही प्याक करून फिरणे उफ्फ्फ्फ... त्यामुळे फारस बाहेर जाण्याची सुद्धा इच्छा होत नाही आणि सतत घरात बसल्यामुळे नैराश्य जनक वातावरण पसरण्याची शक्यता असते. आम्ही दोघेही प्रत्येक परिस्थिती आणि वातावरण यांना छान पद्धतीने सावरतो त्यामुळे त्या नैराश्याला येथे फारशी जागा ठेवत नाही. ...

मुंबई ते टोकियो.....!         भाग २.....             सोना बाईंना चार पाचच दिवस सुट्या असल्यामुळे, ए दीदी तुझी अजून काय काय शॉपिंग राहिलीय ते लगेच सांग सगळ डन करून टाक आणि दोन महिने घरात जरा शांत निवांत रहा आराम कर, तूप रोटी खा जाडी जुडी हो आणि मग नवऱ्याच्या घरी जा.. बर ओ आज्जी बाई...! तुम्ही जस म्हणाल तसच करते. चल मी तुला माझी जिम लावून देते, “ जिम कर , जेवण कर .. जिम कर , जेवण कर "… एवढच काम तुला ठीक आहे?, हा चल..! त्याबरोबर मम्मीने शिदोरी उघडली होती, रोजच पौष्टिक आणि आवडीच जेवण तयार असायचं. १जानेवारीपासून जिम सुरु होणार, मग आता काम आटपून घे. महत्वाची शॉपिंग म्हणजे साड्या आणि ड्रेस त्यावर दागिने हे चार दिवसात पूर्ण केल तिघीही संपूर्ण नाशिक फिरलो, चरखा मात्र दिवसभर चालूच होता. हव्या तशा साड्या घेतल्या. मनसोक्त शॉपिंग झाली. मामाच्या गावाला एक लग्न होत, माझी काही फारशी ओळख नव्हती. हो नाही हो नाही करत.. चल ना लग्नातला मसाले भात, वांग्याची, भाजी आणि बुंदी खाऊन येऊ चल... हा.हा..हा...हा... हब्बड कुठली खाय साठी गा...