पावसाच्या रेघात
खेळ-खेळू दोघात....!
पाऊस कुणाला आवडत नाही?,--सगळ्यांनाच आवडतो.. अस
मला नेहमी वाटायच पण, असे अपवादात्मक लोक बरेच आहेत बरं... म्हणजे त्यांना मी Boaring
Item म्हणते. आणि मला अशा लोकांच खूपच आश्चर्य वाटत, राग येतो आणि हसू पण येते.
आश्चर्य यासाठी कि पहिल्या पावसाच्या सरी अंगावर बरसून संपूर्ण देहालाच नाही तर
मनाला देखील एक-एक थेंब चिंब करत असतो. आणि हा इतका सुखाचा क्षण कसा बर यांना आवडत
नाही. ऋतूंचा आस्वाद घेणे ह्या लोकांना का आवडत नाही? किंवा तो घेता येत नाही, ‘कमाल
आहे राव’...! राग यासाठी येतो कि हे स्वतः तर पावसाच्या सरींचा आनंद लुटत नाहीत, दुसऱ्याला
हि घेऊ देत नाहीत, नाही,.. म्हणजे काळजी स्तवच असत हे सगळ पण, आजारी आपण कुठल्याही
कारणाने पडू शकतोच ना.? मग पावसात भिजल्याने आजारपण आले तर एवढ काय वाईट आहे..? ह्म्म्म्...
आणि हसू याचे येते कि बिचारे त्यांना जगायचं कस मुळात हेच ठाऊक नसत. आपण जगून
दाखवलं तरी ते त्यांना फारस जमत नाही, कारण तीही एक कला आहे जी मला अवगत आहे... हाहःह्ह...!
जपान मध्ये शनिवारी २८ जुलै ला वादळ येण्याची
शक्यता Weather map दाखवत होता. तसा इथे भर उन्हाळा चालू आहे. गुरुवारी माझी
जपानीज मैत्रीण जेवायला आलेली, तिच्यासाठी मी आंबा-रस, पुरी, भाजी, डाळ-भात मस्त
भारतीय जेवण बनवल आम्ही खूपच मस्त मज्जा केली दिवसभर. माझ्या लग्नाची CD तिला
दाखवली. बिच्यारी रडतांनाचे सिन बघतांना, अशी रडली कि मलाच इतक वाईट वाटल. दोघी गळ्यात
गले घालून रडलो. नंतर सहज मी विषय बदलला.. म्हंटल तू Dentist आहेस ना.? हो.. मग
माझ्या नवऱ्याच्या दातांवर मला Treatment करायची आहे. मला शनिवारी Appointment दे. हो
चालेल मी उद्या तुला Confirm चा Message करते.. आता मला नंतर लक्षात आल कि शनिवारी
वादळ आहे म्हंटल ठीक आहे, Clinic जवळच आहे काही हरकत नाही. आणि पाऊस जास्त असल्यास
तीची गाडी घेऊन ती घ्यायला येईल.
शुक्रवारी रात्री ठरलं उद्या जेवायला बाहेर
जाऊया. मग यांनी मित्राला फोन करून सांगितले, सकाळी तयार झालो. ते दोघे जोडीने
निघाले आणि तेवढ्यात जोरात पाऊस सुरु झाला. हुशार दोघ नवरा बायको थोडेफार भिजले
म्हणून घरी परत गेले आणि फोन करून सांगितलं कसं जायच? मग राहूदेत नको जायला, पाऊस
पण आहे.. आणि इथे माझा नवरा त्यांच्या पेक्षा जास्त हुशार, काय करूया? नको जायला राहूदेत,
म्हंटल का..आआआ??? जाऊया एवढ्याश्या पावसाला घाबरताय..? चला उठा, भिजू मस्त आज
पावसात तसपण वादळ दुपारी चार पासून दाखवत आहे. चला हलकासा पाऊस असेल, काही होत
नाही. मस्त वाटेल. मी तर आतुरतेने वात पाहतेय.. अस मोबाईल वरती खेळत दहा-एक मिनिटे
घालवली. मी तर Boaring लोकां बद्दल बडबड करतच होते म्हणजे ह्या तिघांन विषयी..
पुन्हा ऊन पडल आणि तिघे तयार... भेटलो तेव्हा कळाल, हि बया पावसात भिजली म्हणून
घरी रडत-रडत गेली. का तर केलेली तयारी वायला गेली,, हाह्हाहः बाई मी तर दुपारचा पक्का
प्लान केलेला आहे. साडी नेसून क्लिनिक ला जायच आणि बरोबर परतीच्या वेळेला पाऊस
गाठायचा. आणि हि बया रडतेय... काय म्हणाव हिला.. म्हंटल अरे मी तर तयार होऊन
पावसात भिजायला जाणार आहे, बाई... लंच वगैरे झाल आणि पुन्हा ते दोघे म्हणाले चलो
फिर हम निकलते है, फिर बारीश आयेगा तो फिरसे भिग जायेंगे. मी आपली हसून-हसून जाम, अरे
कुछ नही होता है Enjoy करो बारीश को... मनात कुजबुज केली.., “अरे यार.......! कैसे-कैसे
लोग है इस दुनिया मे सच्ची मे.. हैराण हु मै तो बस्स”..
आम्ही थोड सामान खरेदी केल आणि २.३० ला
घरी परतलो. आता राहिलेत १५ मिनिट त्यात नवऱ्याला म्हंटल मी पटकन तयार होते, आणि
क्लिनिक मधून येताना माझे मस्त फोटो काढा, पावसात. काय....???? हो मी साडी नेसते. अग
नको नेसू साडी, पावसात सायकल चालवणे कठीण होईल तुला, खूप वार पण दाखवत आहे. आता
वातावरण ठीक दाखवतय पण थोड्यावेळाने खूप बदल होईल, वादळ असेल बाई... ऐ.ऐ..ऐ....
चूप कर.. काय यायचं वादळ ते येउदेत मी आहे ना तुझ्या सोबत?, चल चुपचाप.. काय होईल
ते मी बघून घेते... बघ बाई तू काही ऐकत नाहीस... हो चल काही नाही होत चल.... तुला
तुझ्या मैत्रिणीला साडी मधील Impression पाडायचं आहे, म्हणून सगळ चाललय तुझ, साहेब
त्यासाठी ना.. आपल्याला पुढे बऱ्याच Dentist appointment घ्यायच्या आहेत. तुमचे
दात काय लगेच कवळी बसवूने देणार नाहीत.. हीईईइ..
लग्ना आधी एकदा फोन वर बोलता बोलता मला
म्हणाले मला एक दात नाही, माहित आहे तुला?, म्हंटल नाही मला का सांगितलं नाहीस आधी?
का?, मग तू नाही म्हंटली असतीस का? मग काय तर, “अब.. क्या करू राम, मूझे बुढां मिल
गया.. ओय होय बुढां मिल गया”... ए.ए..ए... मग आपले पोर पण बोचरे व्होणार आता...! बापरे...
अरे.. हो ग, मी तर विचारच केला नव्हता कधी... हाहाहः... तयारी करता करता ते आठवलं
म्हंटल अरे सत्याया.. आता आपले पोर बोचरे नाही व्हणार हाहाह:... आता तुला दात
बसवून घेतोय ना आपण..? चल आवर नको ते जोक मारतेय, काय Planning केलय येऊ दे जोरात
वादळ तुझी फजिती झालीना तर रडू नको मग बरं... हम्मह्म्म्ह... चूप..चूप... मस्त साडी,
मेकअप, बांगड्या पंधरा मिनिटांत तयार...
पोहचलो
खरच माझी मैत्रीण आणि तिच्या डॉक्टर, सहकारी सगळेच खुश झाले, मला पाहून.. Treatment
सुरु असल्याचा आनंद तर मला होतच होता. पण आता हुरहूर लागलेली होती ती बरोबर पाऊस
गाठायची म्हणजे खूप थोड्या-थोड्या रिमझीम बरसणाऱ्या सरी हि नको आणि खूप वादळ हि
नको, म्हणजे फोटो व्हिडीओ छान येईल असा..आ आणि मनसोक्त मनमुराद आस्वाद घेता येईल
असा... बरसणारा पाऊस भेटण्याकडे माझे लक्ष लागलेले होते. मी क्लिनिक मधील
खिडकीच्या उघडझाप करणाऱ्या पडद्याशी(shutter curtten) खेळत बसले, माझी आतुर झालेली
नजर पाऊस भेटीच्या चिंतेत होती. मैत्रिणीला वाटल मी काळजीत आहे ती sorry for rain
म्हणाली, no i am waiting to go outside for enjoy.. ohhh really..?? yeahhhh... ती
थोड्याचवेळात म्हणाली ह्या Treatment नंतर pain होईल, तशी मी उत्तरले अंह:.. pain
झाल तर हा माझे फोटो नाही काढणार.. ओह्ह्ह याला नको होऊ द्यायला...अरे यार...
पाचच्या दरम्यान निघालो पाऊस बराचसा चालू
झालेला होता. कमी जास्त होत होता तसेच माझे हृदयाचे ठोके देखील धडधडत होते. पाऊस
बंद होऊ नयेयेए... आता हळूहळू सायकल चालव बर हवा पण खूप सुटलीय, कशी तू साडी, छत्री,
सायकल सांभाळणार? का येवढा अट्टहास? अहो.. “हौस तिथे पाऊस” नका Tention घेऊ चला..
मी बरोबर सांभाळून घेईल... थोड्या अंतरावर जाताच साडी सायकल मध्ये अडकली म्हणून
सायकल Stand वर लावली अन सायकलीत अडकलेली साडी खेचू लागले तेवढ्यात हातातली छत्री
उडून गेली. हे पाहताच ते पटकन माघारी वळाले. थांब छत्री आणतो आधी, तोपर्यंत मी
साडी सावरली. थोड पुढे आली तर मंगळसूत्र साडीत अडकल आणि तुटल. पुन्हा ते माघारी
आले, खिशात ठेवलं आणि लगेच तोंड पट्टा चालू, बोललो होतो तुला, नको.. तरी...आघावपणा...
मी डोळे वटारून पाहतेय लक्षात आल्याबरोबर, हाहाहः... चल आता पटकन तुझे छान-छान फोटो
काढून देतो, आणि जास्त वेळ भिजू नकोस, ताप आला तर उगाच आजारी पडशील. हम्म्म.. ठीक
आहे.. चलो... आपण पटकन वरती जाऊया मी मंगळसूत्राची कडी जोडते आणि लगेच खाली येऊन फोटो
काढूया हंहअ.. मी नाही येणार वरती तूच जा.. मग तू काय पावसात भिजत राहशील.? लवकर जा
आणि लवकर ये.. जा पटकन... वरती आले पटपट मंगळसूत्राला कडी शोधली, काही भेटेना मग दोऱ्याने
बांधल, तो पर्यंत हा वरती येऊ नये म्हणून जीव धकधक, हा वरती आला ना तर माझे फोटो
राहून जातील, चल राजू भाग... जल्दी-जल्दी.. हाय... मेरे फोटो...!
पावसातले सगळे गाणे वाजू लागले. अगदी
“नारे मोरा आंब्याच्या वनात, नाच रे मोरा
नाच,
पावसाच्या रेघात, खेळ खेळू दोघात,
निळ्या सोंगाड्या नाच...
कसला नाचतोय
सोंगाड्या...हट्ट....
पासून ते....
भरपूर फोटो काढले विडीओ
काढले, चिंब पावसात भिजले.. ऐ..ना...आ... आपण सेल्फी काढूया ये लवकर ये..!
“गुज ओठांनी ओठांना सांगायाचं,
एका पावसात दोघांनी भिजायचं”
गाणं मनातलं पावसात येईल फुलून
तुझ्या माझ्यातलं अंतर जाईल पुसून
बीज नवीन गाण्याच पेरायचं
कसली फुल फुलताय इथं,?
कुठल अंतर पुसतय,?
बसं झाल राजू भिजू
नकोस अजून, चल मी चाल्लो, आला वरती निघून, जा... आता वरतून फोटो काढ.. हाहाह..
नाहीतर मी नाही येणार वरती... ते पण काढले.. हाहाहा:.. मी सेल्फी काढत भिजत
राहिले...
आणि हा रक्ख माणूस तसाच
राहिला...
पावसाच्या रेघात खेळ
खेळू दोघात गेले राहून, अनं मी एकटीच खेळले न्हाऊन...
सार घर ओल करून टाकल, हे पाणी कसं सांडल?
माझ्या सादिचअं हाय त्ये... राजू तू आजारी पडू नकोस बर आता. मना सदि झाई... हम्म
जा नाक पूस.. मना ताप आला... हाहाहः... तू मोठी कधी होणार गं..? मी मोठी झाली तर तुझ
आयुष्य खूप कठीण होईल. हो हे अगदीच खर आहे अं.. i agree with you... हो ना?, चल ना
मग, आपण परत मस्त भिजून येऊ....हाहःहा...!!!!
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा