On your mark, get set, go! and ready, set, go!🚴🏻‍♂️🚴🏻‍♀️

प्रत्युषच्या जन्मानंतर त्याला जपान मधून भारतात घेऊन येतांना तो तीन महिन्यांचाच होता. आम्ही भारतात खूप कमी महिन्यांसाठी आलेलो होतो परंतु कोविड लॉकडाऊनमुळे जास्त महिने इथेच रहावे लागले. बघता बघता माझं हे छोटस बाळ एवढं मोठं कधी झालं ते कळालच नाही. खूप भर भर दिवसामागून दिवस गेले. जपान ला गेल्या ननंतर तिकडे लहान मुलं आपल्या पिल्लू सोबत खेळायला असतील कि नाही याची काळजी मला वाटत होती. कारण विदेशातील लोकांकडे फार कमी पर्याय उपलब्ध असतात. अशा परिस्थितीत आई वडिलांनाच मुलांचे मित्र मैत्रिणी बनून त्यांच्या सोबत प्रत्येक खेळात अभ्यासात भाग घ्यावा लागतो आणि त्याच निम्मिताने मुलांचं संगोपन करणं हे अगदी अपल्याला हवं तस करता येत. पण तरी मुलांना मुलांसोबत खेळायला मिळण हे त्यांचं वैयक्तिक स्वतंत्र आणि अधिकार असतो. मुलांच्या बुद्धीचा विकास घडवून आणण्यासाठी हा सोप्पा मार्ग असतो. मुलांना भरपूर खेळू द्या, भरपूर बागडूद्या, स्वछंदी सैरा वैरा पळू द्या, त्यांना आवडतील ते खेळ खेळू द्यावे. त्याचप्राणे योग्य पोषकद्रव्य म्हणा डी जीवनसत्व म्हणा मुलांना उन्हात खेळल्यामुळेच मिळतात. त्यामुळे भरपूर असे ऊन मुलांना मिळण्याचा मार्ग हाच कि त्यांना वाट्टेल तेव्हा काळजी न करता खेळू द्यावं. आणि हीच गोष्ट लक्षात ठेवता आम्ही प्रत्युष ला अजिबात घरात कोंडून ठेवले नाही, त्याला हवे तेव्हा वाट्टेल तेव्हा फिरवून आणायचो. सकाळच कोवळं ऊन, दुपारचं ऊन, संध्याकाळची मंद हवेची झुळूक, रात्रीची शतपावली असे सगळ्या वेळेनुसार बाहेर फिरवलं. आणि आज त्याचमुळे माझं बाळ एवढं सक्रिय आहे कि ते एकच वर्षाचं असतांना सुद्धा त्याच्या हौशी मौशी फार मोठ्या मोठ्या आहेत. मोठ्या मोठ्या मुलांमध्ये खेळायला त्याला फार आवडत. रोज दोनवेळेस सायकलिंग आणि मोठ्या मुलांसोबत लांब लांब सैर वैर पळणे हे त्याला आवर्जून हवंच असत. त्यासाठी तो स्वतः शूज आणून देतो, कॅप आणतो, सायकल नाहीतर कार आताच्या आत्ता बाहेर घे हे सांगतो, एवढंच नाही तर त्याच्यासोबत आपलेपण चप्पल बूट घेऊन आपल्याला पण तयार करतो हे सगळ त्याला बाबांनी शिकवलं त्यांच्या औषधांचा डबा आणून देणे, सॉक्स, शूज, बेल्ट एवढंच नाही तर हेल्मेट, पाणी, फळ आणून देतो हम्मम चला आता...... आणि बिनधास्त तर तो एवढा आहे कि भीती आणि घाबरणं हा सगळा प्रकार त्याला मुळात माहीतच नाही. आणि मीही त्याला याची कधीच कोणतीच भीती दाखवली नाही. त्याचे हे सगळे गुण मी तेव्हाच टिपले होते जेव्हा तो विमानातून जपान ते भारतात येतांना अजिबात रडला नव्हता. इतर लोकांकडून बरच ऐकलं होत कि बाळ विमानात फार रडत पण आम्हाला खूप छान अनुभव आमच्या बाळाने दिला. आता बहुतेक तो थोडाफार हट्ट करेल कारण त्याला क्षणभरही एक जागी बसवणं हे माझ्या हातात राहील नाही. पण माझं गुणी बाळ नको तिथे हट्टीपणा नाही करत त्यामुळे मला त्याच्यावर खूप विश्वास आहे, कि तो आम्हा सर्वांना नेहमी त्रास न देता सहकार्य करेल. आणि हेच सगळं लक्षात घेता आम्हाला थोडे जास्त दिवस भारतात ड्याडींन शिवाय राहायला लागले तरी त्यात आमच्या बाळाचा छान असा बौद्धिक भावनिक मानसिक शारीरिक विकास झाला. बाळ दोन तीन वर्षांचं होई पर्यंत त्याला प्रेमाच्या स्पर्शाची गरज असते आणि त्यातूनच त्या बाळाचा स्वभाव आणि मानसिकता घडत असते. त्यामुळे बाळाच्या आजूबाजूला प्रेमळ लोक असणे फार गरजेचे आहे. आणि माझ्या प्रत्युष च्या आजूबाजूला जे सगळे आहेत ते नक्कीच त्याच्यासाठी आयुष्यभर उपयोगात येणारे आहे. बाकी नाकारात्मकतेची भावना ठेवणारे लोक आपोआपच त्याच्या पासून लांब राहिले त्यांच्या सानिध्यात जाण्याचा किंवा राहण्याचा प्रश्नच आला नाही. मी जे माझ्या बाळासाठी मागितले ते सर्व सुख आणि हवी तीच माणसे त्याच्या सानिध्यात आली याचा मला अभिमान आणि आनंद वाटतो. त्यामुळे खर सांगायचं झालं तर कोविड लॉकडाऊन मुळे आम्हाला आई बाबा मामा मावशी आणि छोटे छोटे बालमित्र यांच्या सानिध्यात जास्त काळ राहायला मिळाले याच सुख आणि समाधान आहे. भरून मज्जा कर बाळ खूप धम्माल कर जगातील सर्व सुख तुझ्या वाट्याला येवोत. भाग्यवंत हो बाळा..... आणि हो यात माझ्या प्रत्युष च्या जास्त मैत्रिणीचं आहेत बर त्याही तो भारतात आल्यापासून..... त्यात पिल्लू(संस्कृती), गुद्दो, श्रमिका, किट्टू, श्रुती... उदय आणि .... हे दोन मित्र बाकी अजून लॉकडाऊन आहेत. Happy friends. Friends forever...👫👭👭 rajashrर jagtaज