#माझा_ढाण्या_वाघ.....
चिऊ एकटीच चालली व बाई
तू एवढ्या लांब? नई व आई माझा हा ढाण्या वाघ आहे ना त्याच्या संग चालले. बाई
एवढ्या लांब पोराला घेऊन जायचं लई मोठ कौतुक तुझ्या वाल बाई....
माझ्या कौतुकाच सोहळा
हा नेहमीच फार मोठा असतो. अगदी लहान, मोठे, थोर सगळ्या सगळ्यांना माझ कौतुक वाटत
असत. पण खर सांगायचं झाल तर माझ्या कौतुकात मोलाचा वाटा हा माझ्या ढाण्या वाघाचाच पिल्लुचाच
असतो. तो समजदार आहे किंवा तो मला त्रास देत नाही याच बरोबर तो माझी काळजी सुद्धा घेतो.
माझ बाळ हे केवळ सतरा महीन्याचच आहे परंतु त्याच नवल म्हणजे अस तो अगदी मोठ्या
माणसाप्रमाणे वागतो. त्याला फक्त एकदाच एखादी गोष्ट समजावून सांगितली कि तो ती
हुबेहूब कृती करतो. त्यामुळे त्याला घेऊन एखाद छोटस काम करायचं म्हणा किंवा मोठ्यातला
मोठा प्रवास करायचा हे मला शक्य होत. आणि त्याच्या ह्याच स्वभावामुळे मला कोणतीही
गोष्ट करायला अवघड वाटत नाही. आई झाल्यापासून माझा आत्मविश्वास खूप वाढत गेला. आणि
जी कुठली वेळ आयुष्यात येईल तिला सामोरे जाण्याच धाडस माझ्यात संचारत गेल. आणि
त्याच मुळे अशा काही प्रकारच्या अनेक गोष्टी करण्याचा निश्चय मी करत आले. जसे मागील
काही माझ्या आठवणी... गरोदरपणात दहा दिवस विपश्यना, संपूर्ण नऊ महिने कुणाचीही मदत
न घेता सुरळीत पार पाडले, बाळंतपणा मध्ये किंवा नंतर देखील एकटीने बाळाच संगोपन
केल, भारतात गेल्यानंतर कोविड सारख्या महामारीमुळे दळणवळण सेवा खंडित झाल्यामुळे बाळाला
व मला त्याच्या ड्याडीन पासून तब्बल एक वर्ष लांब राहावे लागले. तो काळ आम्हा
दोघांसाठीहि फार अवघड होता. आई आजोबांकडे असल्यामुळे पिल्लू सुखरूप आणि सुरक्षित
होते परंतु आमच छोटस कुटुंब थोडफार विस्कळीत झाले होते. केवळ आम्ही सर्व आहे त्या
जागी सुरक्षित आहोत याचे समाधान बाळगून ती वेळ अगदी सोप्या पद्धतीने पुढे ढकलली
गेली. एकंदरीत सहा महिने विमान सेवा बंद होती. आणि त्यानंतरही सर्व काही सुरळीत झालेच
असे नाही, त्यामुळे येवढा लांबचा प्रवास करणे म्हणजे हे प्रत्येकालाच धोकादायक
वाटत होते. संपूर्ण जग हादरलेल होत, अजूनही एवढ्या लांबच्या प्रवासाची फारशी कुणी
हिम्मत करत नाहीये. तरी देखील मी हा प्रवास करण्याचा निश्चय केला. शेवट हो नाही हो
नाही करता करता एकदाच जपानसाठी रवाना होण्याच ठरलंच.
कागदपत्रांपासून ते
कपडालत्ता, थंडीचे कपडे, बर्फातले कपडे, खाण्याचे पदार्थ, बाळाच्या खेळणी औषध,
मोठ्या नवीन ब्यागा, असे भरपूर भरपूर सामान तयार झाले. ७९किलो समान नेण्याची
परवानगी होती तिथे ८६किलो च्या ब्यागा तयार झाल्या. माझ्या सोबत बाळ असल्याच्या मोठ्या
विनंतीवर एअरलाईन्स ने मला वरील ७ किलोसाठी परवानगी दिली.
आम्ही जपान ला जाणार
ह्या वार्तेने सगळ्या नातेवाईकांनी मैत्रीणीनी शेजारच्यांनी खास पिल्लू ला आणि मला
जेवायला बोलावले, छान छान गिफ्ट्स दिले. वर्षभर पिल्लूला सगळ्यांनी खूप जीव लावला
खूप प्रेम दिले. खूप आनंदाने त्याला फिरवले, खेळवले. बाळासाठी जे प्रेमाच वातावरण हव
ते सगळ्यांनी त्याच्यासाठी निर्माण केल. म्हणून आम्ही निघालो तेव्हा प्रत्येकाच्या
डोळ्यात अश्रू दाटले. सगळे जिव्हाळ्याने आम्हाला भेटाला आले. पिल्लुच्या सगळ्या
मैत्रिणी रडायला लागल्या सर्वात जास्त पिल्लू दीदी आणि किट्टू खूप रडल्या. मला
ह्या लहान मुलाचं मात्र भयंकर आश्चर्य वाटत किती प्रेम आणि जिव्हाळ्याने ते एकत्र
खेळतात, राहतात. त्यामुळे माझ्या पिल्लूला आता भारतात त्याच्या जिव्हाळ्याचे मित्र
मैत्रीण असल्याच समाधान वाटत.
सकाळी बाराच्या सुमारास प्रवासाला सुरवात झाली. ते पाच ला एअरपोर्ट
गाठले. आता सगळ्यात अवघड क्षण येऊन ठेपला तो म्हणजे पिल्लूला आई बाबांपासून लांब
जाव लागणारा. जगात लहान मोठ्यांसहित सगळेच कुठल्याही गोष्टी मोठ्या हिमतीने करतात
परंतु भावनिक गोष्ट जेव्हा येते तेव्हा भले भले त्या भावनांपुढे झुकतात, हारतात. घरातील
थोरामोठ्यांसहित पिल्लुने सर्वांना खूप रडवले. आता सगळ्यात जास्त आणि मोठी रडायची वेळ
हि आई बाबांची होती. त्याचप्रमाणे विमानात बसे पर्यंत पिल्लुने अजिबात रडरड नाही
केली कि कुठल्याही प्रकारचा त्रास नाही दिला. विमानतळावर आमच्या सोबत एअरलाईन्स
तर्फे खास एक माणूस मदतीसाठी देण्यात आला होता. मम्मा कडे कांगारू ब्याग मध्ये
बसून, त्यांच्यासोबत पिल्लू मस्त गप्पा मारत चालला होता. विमानात बसल्यानंतर मात्र
काही वेळाने बाबाच्या नावाचा टाहो जो काही त्याने फोडला तो फार भयानक होता. खूप
रडला, अंग सोडून दिले, तोंडावर मारून बाबा... बाबा.... बाबा या..... बाबा या....
एवढा रडला कि त्याला आवरणे मुश्कील होते त्यात मी सिट बेल्ट लावलेला असतांना
त्याला घट्ट एक जागी थांबवून ठेवणे म्हणजे त्यावर जबरदस्ती आणि अन्याय केल्याची
भावना माझ्यात व्यक्त होऊ लागली. त्या अर्ध्या तासामध्ये आजी बाबांपासून पिल्लूची
ताटातुट आपण केल्याच दुःख मला जाणवल.
पुढे रात्रीचा प्रवास असल्यामुळे मला कल्पना होती कि पिल्लू जास्त वेळ
रडणार नाही झोपून जाईल. नऊ ला माझे विमानातील जेवण येईपर्यंत त्याला झोपण्यासाठी
ब्यासीनेट दिले गेले त्यात पिल्लू शांत झोपले सुद्धा. त्यामुळे मला आरामात जेवण
करता आले. आणि खुप दिवसानंतर जापनीज जेवण जेवल्याचा अत्यानंद उपभोगला. त्याच्यासाठी
आलेले जेवण मी न स्वीकारता पुन्हा पाठवले. मी फार निवांत होते, मात्र रात्रीतून तो
थोडासा देखील हलला तरी देखील मला जाग येत होती. त्या पूर्ण वेळेत मी शांत पने
निवांत ध्यान करू शकले. त्यामुळे मला भीती हा प्रकार अजिबात कधीही वाटत नाही. माझ्या
सभोवताली असणारा प्रत्येक माणूस आमच्या प्रवासाबद्दल खूप घाबरलेला आणि चिंतेत
होता. परंतु आम्ही दोघे मात्र खूप शांतपणे प्रवास करत होतो. घरी कुणाच्याही
डोळ्याला डोळा लागलेला नव्हता. घड्याळाच्या काट्यांकडे सगळ्यांचे लक्ष होते. इकडे ड्याडी
सुद्धा खूप घाबरलेले होते. पण आमचा प्रवास कसा पूर्ण झाला हे आम्हालाच कळाले नाही.
आता सगळ्यात मोठी आणि
आनंदाची गोष्ट अशी घडली म्हणजे. विमानाचे जमिनीवर आगमन होण्याआधी हवाई सुंदरीने
पिल्लूला मांडीवर घेण्यास सांगितले त्याक्षणी पिल्लूची झोप मोड होणार असल्याचे
माझ्या लक्षात आले. हवाई सुंदरीच्या सूचना सुरु होण्याअगोदरच पिल्लूला मांडीवर घेऊन
बसताच विमानाचे जमिनीवर आगमन आणि जपानचा सूर्योदय माझ्या आयुष्यातील सर्वात सुंदर
सकाळपैकी एक सकाळ. आणि त्याची नजर थेट विमाच्या खिडकीवर गेली, बरोबर तिथून उगवत्या
लख्ख लाल बुंद अशा सूर्याची किरणे त्याच्या चेहऱ्यावर झळकली. प्रबुद्धा(प्रत्यूष)
सात रंगाच्या सात शक्ती ह्या सुर्योद्याकडून आज तुला मिळाव्या....
हमारी ही मुठी में आकाश सारा
जब भी खुलेगी चमकेगा तारा
कभी ना ढले जो वह ही सितारा
दिशा जिस से पहचाने संसार सारा
अपने करम से दिखाना हैं सब को
खुद का पनपना
अँधेरा मिटाये जो नन्हा शरारा
दिशा जिस से पहचाने संसार सारा
हमारे पीछे कोई आये ना आये
हमें ही तोह पहले पहुचना वह हैं
जिन पर हैं चलना नयी पीढ़ियों को
उन ही रास्तों को बनाना हमें हैं
जो भी साथ आये उन्हें साथ ले ले
अगर ना कोई साथ दे तोह अकेले
सुलगा के खुद को मिटा ले अँधेरा
दिशा जिस से पहचाने संसार सारा......
पिल्लू सन बघ बेटा.. सूर्य बघ... बघ तुला छान छान आशीर्वाद दिला बघ सूर्यदेवाने.
जपानमधील सूर्योदय हे जपानच खूप मोठ वैशिष्ट्य आहे. मला येथील सुर्योदयाच नेहमीच
आकर्षण वाटत.
विमानतळावर उतरताच मम्मा
छीछी... अले बापले छीछी..? कल कल मी वॉशरुम शोधते हा... वॉशरुम च्या बाहेर पोहचताच पिल्लू
रडायला लागले, पिल्लू रडू नको बेटा मम्मा थकली ना बाबू, त्यावर अजून जोरात रडून रडून
चिप्स च प्याकेट मागितल डायपर चेंज करून खा बाबू नंतर खा बेटा. नई नई नई मअअ नई....
मअअ नई... चिप्स हातात मिळताच जबरदस्ती माझ्या तोंडात अक्षरशा कोचला.... मी तो घास
स्वीकारताच रडता रडता लेकरू हसू लागले. तेव्हा मला समजल नई नई नई मअअ नई....चा
अर्थ मला चिप्स नकोय, तू थकली ना म्हणून मला तुला द्यायचं आहे.. माझ्या डोळ्यातले
अश्रू वाहू लागले. माझ मन हेलकावून टाकणारे असे खूप खूप आनंदाचे क्षण त्या
प्रवासात माझ्या सोबत घडले.
संपूर्ण प्रवासात मला जेवढ रडू आल नव्हत तेव्हड रडू ह्या क्षणाला आल.
काय समजत ह्या पिल्लाला मी केवळ थकले एवढच म्हंटल तर आधी मला खाऊ घातल आणि मगच
शांत झाला. काय निसर्गाची किमया आहे बाळ एक वर्षा नंतर चालत, बोलत, चार वर्षानंतर
भाषा शिकत परंतु प्रेमाची भाषा आणि भावना हे त्याला उपजतच ज्ञात असतात.
पुढे आमची कोविड ची
टेस्ट होती माझी टेस्ट होईपर्यंत पिल्लू शांत मांडीवर बसला परंतु, त्याच्या टेस्टसाठी
लहान मुलांचे वेगळे बूथ बनवलेले होते जीथे कार्टून्स वगैरे लावलेले होते, म्हणजे
एकंदरीत दवाखान्यात आले सारखे त्याला लगेचच वाटले. आणि आरडा ओरडा सुरु झाला त्याचे
नाकातून स्व्याब घेताना तो फार रडला. पुढे रिपोर्ट मिळे पर्यंत आम्हाला काही
मिनिटे थांबायला सांगितले. तीन खुर्च्यांची एक स्वतंत्र रांग आम्हा दोघांसाठी होती
तरी तिथून पिल्लू इकडे तिकडे पळण्याची भीती मला वाटत होती, आणि काही १०,१२ प्रवासी
होते. त्यामुळे मी त्याला केवळ एकदाच समजावले पिल्लू आता आपण इथेच बसुया हा, मग
ड्याडी येतील आपल्याला घ्यायला. मस्ती नको करू हा बेटा, एकच जागी बसून रहा मम्मा
तुला खाऊ देईल आपण गप्पा मारू हा.. होअअ.. तू बोर नाही होणार ना? गुडू गुडू मान
हलवून नई.ई..ई... चुरुचुरू वेफर्स खात मला भरवत खूप खूप गुण करत चुपचाप बसल....
बाळाला समजवून सांगितल्यावर बाळ ऐकत आणि तशाच गोष्टी करतो यावरती माझा
कदापीही विश्वास नव्हता. पण माझ्या मुलाने तो विश्वास मला दिला कि मुलांसोबत बोलणे
आणि त्यांना समजवून सांगणे हे फार महत्वाचे असते. आणि ते नक्की आपल्याला समजून
घेतात. पुढे केवळ पंधरा मिनिटांत आमचा कोविडचा नेगेटीव्ह असल्याचा रिपोर्ट आला. पण
त्या पंधरा मिनिटांत पिल्लुने गप्पा मारत मारत खाऊ खाल्ला आणि आमच्या मागे बसलेल्या
पाच वर्षाच्या मुलीला सुद्धा तो खाऊ देण्याचा प्रयत्न केला. पण ती बिचारी फार
नाराज आणि थकलेली होती. पुन्हा प्रेमाने पिल्लूला सांगितले नको बेटा तू खा दीदी
कडे आहे खाऊ म्हंटल याला जर बोलले कि ती थकलीय तर हा तिला पण जबरदस्ती चिप्स खाऊ
घालेल हा.हा..हा... म्हणून म्हंटल आहे तिच्याकडे बाबू तू खा हं बेटा.... अशा
प्रकारे खूप गमती जमती ह्या पिल्ला सोबत प्रवासात घडल्या. त्यामुळे मी अजिबात थकले
नाही.
रिपोर्ट हातात मिळायचा टाईम आणि ड्याडी आमच्याकडे पोहचायचा टाईम शोनू पिल्लू
चल आपला रिपोर्ट नॉर्मल आला आणि आपल्याला घ्यायला ड्याडी पण आले ऐ..ऐ....ऐ..... म्हणताच
(छोट्या हातांनी मोठे हाय फाय दिले) माझ्या गळ्यात शोत्या मंकी सारखी उडी मारली, खूप
सारी पप्पी झप्पी घेतली.... आणि जे धावत निघालो ते थेट ड्याडीच्या समोरच हजर झालो.
ड्याडीला भेटताणाचा विडीओ ह्या लिंक मध्ये...
बाहेर आल्या बरोबर -५
डिग्री तापमान होते. हलकासा बर्फ पडण्यास सुरुवात होणारच होती. मित्र मैत्रिणीच्या
एका जोडीच्या सहाय्याने केवळ दहा मिनिटांत सर्व सामान गाडीत ठेवले गेले. आणि
त्सुकुबा शहराकडे रवाना झालो. नवरा माझ कौतुक करत होता, परंतु त्याचे शब्द मला
माझ्या कौतुकासाठी फिके वाटत होते. तोकडे वाटत होते. स्त्री ला स्वतः विषयी अभिमान
बाळगण्याच्या संधी ह्या फार कमी असतात. त्यामुळे कुठलीही संधी वाया न घालवता तो मिळेल
त्या त्या क्षणाला स्त्रीने बाळगावाच....
पुढे अवघ्या पावून तासात आम्ही घरी पोहचलो, आल्याबरोबर फ्रेश होऊन
शांत बसले, मी पूर्ण पणे सुन्न होते. मी जपान मध्ये कशी पोहचले?, कुठून आले?, आपल्या
घरचे आपल्या पासून फार लांब राहिले किंवा अशी कोणत्याही प्रकारची भावना माझ्यात
उरली नव्हती. अगदी शांत निवांत होते, पण खूप खूप समाधानी होते. त्या समाधानासोबतच
प्रवासाचा भयंकर थकवा जाणवायला सुरुवात होती ती...........
कोविडच्या ह्या अशा भयानक वातावरणात मी माझ्या बाळाला खूप जपून आणि
सुखरूप भारतातून विदेशात घेऊन आले याच समाधान एखाद्या स्वप्नाप्रमाणे मला अजूनही
आठ दिवसानंतरहि भासत आहे.
नियती एवढ्या सहजासहजी यशस्वी होऊ देत नाही, त्यामाघे भरपूर कठीण
यातना, त्रास, दु:ख असतात.
ह्या ढाण्या वाघासोबत अवघड, खडतर त्याचप्रमाणे भीतीदायक प्रवास करून धन्य झाले मी.....
राजश्री जगताप..................................
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा