क्षणांनी भरलेले आभाळ...!

पावसाच्या रेघात खेळ-खेळू दोघात....­­­­­­­!           पाऊस कुणाला आवडत नाही?,--सगळ्यांनाच आवडतो.. अस मला नेहमी वाटायच पण, असे अपवादात्मक लोक बरेच आहेत बरं... म्हणजे त्यांना मी Boaring Item म्हणते. आणि मला अशा लोकांच खूपच आश्चर्य वाटत, राग येतो आणि हसू पण येते. आश्चर्य यासाठी कि पहिल्या पावसाच्या सरी अंगावर बरसून संपूर्ण देहालाच नाही तर मनाला देखील एक-एक थेंब चिंब करत असतो. आणि हा इतका सुखाचा क्षण कसा बर यांना आवडत नाही. ऋतूंचा आस्वाद घेणे ह्या लोकांना का आवडत नाही? किंवा तो घेता येत नाही, ‘कमाल आहे राव’...! राग यासाठी येतो कि हे स्वतः तर पावसाच्या सरींचा आनंद लुटत नाहीत, दुसऱ्याला हि घेऊ देत नाहीत, नाही,.. म्हणजे काळजी स्तवच असत हे सगळ पण, आजारी आपण कुठल्याही कारणाने पडू शकतोच ना.? मग पावसात भिजल्याने आजारपण आले तर एवढ काय वाईट आहे..? ह्म्म्म्... आणि हसू याचे येते कि बिचारे त्यांना जगायचं कस मुळात हेच ठाऊक नसत. आपण जगून दाखवलं तरी ते त्यांना फारस जमत नाही, कारण तीही एक कला आहे जी मला अवगत आहे... हाहःह्ह...!          ...

स्वावलंबन...! छायाचित्र गुगल सौजन्य             बऱ्याच दिवसांपासून Social sites वर एक लेख फिरत आहे. त्याची लिंक मी माझ्या लेखा सोबत जोडत आहे. लेखकाचे नाव माहित नसल्यामुळे क्षमा असावी. आणि त्या लेखाच्या आधारावरच मी माझे विचार मांडत आहे. आणि लेखाचा शेवट सौ.विद्या देशमुख यांच्या मदतीने केला आहे. https://www.facebook.com/JagtapRajashri12/posts/1916679241966043                 नवऱ्याला त्याच्या चुकीच्या गोष्टी लक्षात येण्यासाठी एखाद्या व्यक्तीचा “श्रीनिवास” होण्याइतपत वेळ कधीच येऊ नये. कारण याचा त्रास शेवटी त्या स्त्री लाच भोगावा लागणार आहे. आणि अशा काही परीस्थितीतील महिलांमध्ये प्रत्येक स्त्री ला अण्णय्या (मोठा भाऊ) सारखी मदत मिळेलच का.? आणि ती मदत किती काळासाठी असते..? शेवटी आयुष्य हे एकटीलाच जगाव लागेल ना..! त्यातला त्यात मुलांची जबादारी असेल तर अशा स्त्री ने किती खंबीर व्हायला हव. त्यासाठी तिने दुसर्यावर किती अवलंबून राहायचं.? हे ठरवलं पाहिजे. मनातील अशी काही भी...

लेखन....!               आपण लिहिलेली कविता, लेख, कथा, कादंबरी हे नेहमीच वाचकांपर्यंत पोहोचावे अशी अपेक्षा लेखक मनोमनी ठेवत असतो. पूर्वी पुस्तकांच्या किती प्रती विकल्या गेल्या?, आपल्या लेखनास किती मागणी बाजारपेठेत आहे? यावरून आपले लिखाण कितपत लोकांना आवडले हे ठरवले जात असावे,,, परंतु आत्ताच्या युगात मात्र Social Sites ने पूर्ण जग कायापालट करून ठेवले आहे. कुठल्याही सोशल साईट वर लिखाण पोस्ट केल कि, ते कितीवेळा लेखकाकडून ते चेक केल जात याचा काही नेम नाही. किती लाईक्स आले, किती कमेंट्स आल्या, कुणी शेअर केलंय याच्या हिशोबावरून ठरवलं जात आपल लिखाण कुठपर्यंत आणि कस पोहचलेल आहे. कधी-कधी खूप छान अशा लेखनालाही फारसा असा वाव मिळत नाही. हेही ते आलेले लाईक्सच ठरवतात बरं... आणि त्यावरून पुढील लिखाण लिहिण्यास हिरमोड झालेला असतो. किंवा खूप प्रोत्साहन मिळालेलं असत...             पण बहुतेक वेळेस मी अस नोटीस केलय या सगळ्या गोष्टी पूर्णपणे चुकीच्या आहेत. बरेच लोक सोशल साईट वर काहीहि पोस्ट करत असतात का...

Dream Girl....!           Follow Your Dreams, They Know The Way...           लहाण असतांना छोट्याश्या सायकलीच स्वप्न प्रत्येकाचे असते. पण माझ्या बालपणात मी काही एवढी हट्टी नव्हते. त्यामुळे ती घेण्यासाठी किंवा आपल्याकडे असावी असे काही स्वप्न... हट्ट... मी केलेच नाही. याचा अर्थ आजही हट्टी नाही अस अजिबात नाही हं... आज माझ्या एवढे हट्टी कुणी नाही. बालपणीचे माझे हट्ट काही मोजक्याच गोष्टींमध्ये असायचे. एकतर खूपच आवडीच्या गोष्टींमध्ये जसे संपूर्ण दिवस इकड-तिकड हुनाडक्या मारत फिरणं, कुठेही कोणत्याही मैत्रिणीच्या घरी जाऊन खेळत बसण, घराबाहेर कुणीही जात असेल तर त्याच्या मागे लागण असे भरपूर काही हट्ट.. काही नावडीचे हट्ट जसे अभ्यास नाही करणार,.. म्हणजे नाही करणार.., शाळेत नाही जाणार म्हणजे, नाही जाणार. खाण्यापिण्यावरून मम्मीला खूप त्रास देण... ब्ला..ब्ला...ब्ला.... पण मला फारश्या चैनीच्या वस्तूंचे काही आकर्षण नव्हते, जे कुणी घरात काही वस्तू आणेल तेच आवडीने घेणे. बाकी इतर मुला-मुलींकडे पाहुण रडत हट्ट करणे हे मी कधीच केले नाही, आपल्याला जे म...

गल्यान सांखली सोन्याची....! गल्यान सांखली सोन्या ची ,        ही पोरी कोना ची तू मेरा दिल है ,  जाने जिगर है दिल दे दिया ,  तुझे दिल दे दिया तू भी अच्छी लगी ,  दिल कि सच्ची लगी , दिल है फिदा ,  मेरा दिल है फ़िदा मेरा सपना है तू ,  मेरा सजना है तू हो ना जुदा ,  कभी हो ना जुदा दम से है तेरे ये रोशनी ही पोरी कोना ची इसकी अदा मेरा दिल ले गई ही पोरी कोना ची गल्यान सांखली सोन्या ची ,        ही पोरी कोना ची...... dilhkmantanahi.             काही वर्षापूर्वी म्हणजे आमच्या शालेय जीवनाच्या वेळची गोष्ट. त्या दिवसात एका सोन्याच्या साखळीची(Chain) पद्धत(Fashion) आली होती. आणि तिच्या सोबत एक छोटस पिंपळाच्या(बदामाच्या) आकारच पान(पदक) असायचे. बऱ्याच मुलींच्या गळ्यात अशी पदकासोबत-साखळी दिसत असे. आमच्या शेजार्यांच्या मुलींच्या हि गळ्यात होत्या. त्यांच्या आईने बनवून आणल्या तेव्हा, आमच्या मम्मी ला दाखवल्या. तर ही घरात आल्याबरोबर...