क्षणांनी भरलेले आभाळ...!

26/11/2008             “ताज हॉटेलच्या” पाठीमागेच “कुलाबा पोलीचे स्टेशन”, त्यालाच लागून “पोलीस लाईन” च्या बिल्डींग मध्ये आम्ही राहत होतो. कुलाब्यातील “ओम कंप्यूटर इंनस्टीट्युट” मध्ये “ऑटो कॅड” चा माझा कोर्स ८ ते ९ च्या ब्याच मध्ये चालू होता. क्लास सुटला पाच मिनिटे बाहेर हाय-बाय झाले. ९.१५ पर्यंत मी घरी पोहचले. नुकतेच जेवण आटोपले आणि भांडी घासायला निघाले तोपर्यंत एका मित्राचा मेसेज आला. कुठे आहेस? बाहेर जाऊ नको? म्हंटल, घ्या...! मुलांशी जरा मैत्री केली नाहीकुठे तर लगेच... मी कानाडोळा करत आपली निघाले माझ्या कामाला. तर फोन आला. उचलून जरा दारात गेले बोलायला तर पुन्हा तेच.. बाहेर कुठे जाऊ नकोस, डोक फिरलंय का?, अग तस नाही..., आपण आता जिथे उभे होतो तिथून तुम्ही मुली गेलात आणि तिथे गोळीबार झाला. मला काहीच कळाल नाही., म्हणजे? म्हणजे अग..! कुलाब्या मध्ये फायरिंग होत आहे.. अगदी आपल्या क्लासच्याच बाहेर., नरीमन हाउस मधून... बापरे....!... मग तुम्ही लोक कुठे आहात आम्ही क्लास मध्ये पळालो. आता घरी जाता येणार नाही. ठीक आहे काळजी घ्या सर्व, फोन करत रहा...

हिल्सा_फिश_करी....         हिल्सा हा मासा पश्चिम बंगाल मधील लोकांचा सर्वात लोकप्रिय मासा आहे. आसाम, त्रिपुरा मध्ये देखील हा मोठ्या प्रमाणात खाल्ला जातो. आपल्या महाराष्ट्रात हा मासा आहे कि नाही मला याची काही कल्पना नाही किंवा त्याच नाव काय आहे तेही मला माहित नाही. जपान मध्ये बंगाली कम्युनिटी फार मोठी आहे. त्यांनी हिल्सा मासे संपूर्ण समूहाने एकत्रित मागवले होते. यजमानांच्या मित्राने सहज विचारले तुम्ही घेणार का? मी काही मासे खात नाही. पण, माझ्या बायकोला आवडतात, माझ्यामुळे तिला खायला मिळत नाही. तर तिला विचारतो. मी आपल सहज सहाच्या दरम्यान फोन केला, जेवण काय बनवू? तर त्यांना अस शॉक लागल्यासारखं आठवलं. मीही हसले.. आणा म्हंटल तोपर्यंत मी भात, चपाती, सलाड, किवी ज्यूस वगैरे बनवून ठेवते. एखाद ज्यूस, व्हेजिटेबल सलाड किंवा फ्रुट सलाड मी रोजच्या जेवणात बनवतेच. मासा घरी येई पर्यंत सगळा स्वयंपाक तर झालाच त्याबरोबर मसालाही तयार झालेला होता. म्हंटल आता हा साफ कसा करायचा?.. मी देतो थांब.. नको.ओ.ओ.. राहूदेत मी करते.. मनात विचार केला, हा.. “मी खाणार नाही” अस काही म्हणाला नाही, मग य...

किमोनो मॉडेलिंग.....!        “ मी दिसायला खूप सुंदर आहे, माझे फोटो खुप सुंदर येतात ” ... असंसंसं... माझ्या घरच्यांचं, मित्र-मैत्रिणींच, जे कुणीही नव–नवीन ओळखीत येतात त्यांच्या सगळ्याचंच आणि खास करून फेसबुक फ्रेंड्स, व्हाट्सएप्प फॉलोवर्स अर्थात मी जेमतेम दिसायला आणि स्वभाला देखील बर का! सगळ्याचं आवडते. हे पण मी नाही म्हणत. हे सुद्धा तेच लोक सांगतात. हा.हा..हा... हा झाला एक मजेचा भाग ओ.ओ....        पण खरच, त्यामुळे माझा आत्मविश्वास खूप वाढत असतो. आणि हि साहजिकच गोष्ट आहे. कुठल्याही प्रकारची प्रशंसा हि मनुष्याला फक्त सुखावतच नाही तर, आपल्या ध्येयापर्यंत पोहचण्यास यश प्राप्त करून देत असते. मी “होकैदो” शहरात असतांना माझ्या एका जपानीज मैत्रिणीचा मेसेज आला. एक कार्यक्रम आहे. वय “वर्षे१३ सोहळा”. जपान मध्ये मुलींच्या वेगवेगळ्या वयाचे सोहळे केले जातात. त्याला “Shichi-Go-San” म्हणजे “Seven-Five-Three” असे म्हणतात. पुढे १३ आणि २० यावर्षांत देखील असेच सोहळे असतात. हे अगदी सणांप्रमाणे साजरे केले जातात. त्याबद्दल एक स्वतंत्र लेख ...

संधी....!           आयुष्यात कोणती संधी आपल्याकडे केव्हा चालून येईल काही सांगता येत नाही. त्यामुळे कुठल्याही क्षणी आपण सतर्क, जागरूक राहणे आवश्यक आहे. कारण संधी हि जरी चालून येत असली तरी तिचा योग्य रीतींने फायदा घेता आला पाहिजे. आयुष्य हे येणाऱ्या संधीवरच घडत जात असते.          “होकाईदो” शहरात कॉन्फरन्ससाठी येण्याची संधी मला दौडवायची नव्हती. त्यामुळे मी येणारच असा अट्टहास होता. तसे तेही तयार होतेच मला घेऊन येण्यासाठी त्यामुळे मला फारसे कष्ट उचलावे लागले नाहीत. त्याचबरोबर आपल्या मराठी वृत्पात्रीकेने माझ्याकडे एका लेखाची मागणी केली होती. त्यांना मी कळवले होते १३ ते १७ तारखेपर्यंत मी होकाईदो शहरात जाणार असल्यमुळे मी १२ तारखेला रात्री पर्यंत लेख पाठवेल आणि नाहीच जमले तर २० तारखेपर्यंत नक्की पाठवते. शक्यतो १२ तारखेलाच पाठवण्याचा प्रयत्न करते. तर त्या लेखासाठी मी अकीको-सन, असामी, माझ्या ह्या दोन मैत्रिणींची मदत घेतली.पण लिहिण्यासाठी मला फारसा वेळ मिळाला नाही.        ...

Beuty_Spot....!                                         डोंबिवलीत मातृमंदिर होस्टेल वर राहत होते, रात्रीचे आठ वाजले होतेमुसळधार पाऊस पडत होता. तेव्हढ्या पावसात म्याडमच्या घरी तक्रार घेऊन गेले होते. मुलींच्या रूम मध्ये पाणी गळत होत. पण पुढाकार कोणी घेत नव्हत. मीच गेले जायला अर्धा तास लागला. घर पण मोठ्या मुश्किलिवर सापडल. डोंबिवली फारच वर्दळीच ठिकाण. शेवटी कसतरी पोहचले. जाऊन तिने मला एक तासाला जास्त वेळ   बसवल. आणि काही कामत वगैरे नव्हती ती... फोन वर बोलली, नंतर कुणीतरी आले 20, 25 मिनिटे फॉरेन च्या गोष्टी चालल्या होत्या. त्यांच्या बोलण्याकडे माझ काही लक्ष्य नव्हत कारण पावणे दहा वाजले होते मला पुन्हा एवढ्या लांब परतायच होत आणि त्यातल्यात्यात रास्तेही माहित नव्हते. तीच मला फार आश्चर्य वाटल. तरी राग मात्र आलेला नव्हता. कारण होस्टेलवर मूली खरच त्रास फार सहन करत होत्या. शेवटी तासाभरा नंतर ती माझ्यासोबत बोलली माझ सगळ ऐकून घेतल आणि त्यावर इतक्या उद्धटपणे उत्तरली कि मला रडू येऊ लागल ...

अशी हि दिवाळी....!                                 “ दिवाळी ” म्हणजे सगळ्यात भिकारडा सण , अशी काही मनोधारणा माझी बरीच वर्षे झाली होती . आमच्या घरात लहान पणापासूनच हे सगळ काही सुख छान आणि हव्या तेवढ्या प्रमाणात आम्हाला मिळत आल . म्हणजे फार काही हालाकीचे दिवस होते किंवा हे नाही मिळालं, ते नाही मिळाल अशी काही फारशी तक्रार कधी मला कुणाकडे नव्हती . न वेळेकडून, न आपल्या माणसांकडून . हो त्या - त्या वयात मात्र सगळ्याच प्रकारचे अट्टहास केले . ‘ तेव्हा काय एवढ समजत’ ? अस म्हणू शकतो . मी घरात एकटीच लहान असल्यामुळे माझे भयंकर लाड झाले . त्यातल्यात्यात आजी - आजोबांसोबत सोबत राहिले म्हंटल्यावर अजूनच लाडाची . सगळ्याच सणांचे आनंद लुटले . दिवाळी म्हंटल कि सगळ्याच प्रकारची मज्जा अनुभवास मिळाली . अगदी न चुकता दरवर्षी ... पण शालेय जीवनातली एक दिवाळी मला आठवते . म...